Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι στο χθες , ένα χθες τόσο διαφορετικό απο το σήμερα .
Χρόνος ήταν και τότε χρόνος και τώρα αλλά που γυρίζει διαφορετικά .
Άλλες φωνές , άλλες μορφές ...
Η αγάπη δεν είναι αρκετή και γυρίζουμε πίσω και ξανά μπρος και ξανά πίσω ...
Είναι κάτι απογεύματα που θυμάμαι στου Ζωγράφου και μου λείπουν , τότε που φυσούσε λίγο και τα ψάρια διψούσαν στο βυθό τους , τότε που η φωτιά είχε ανάψει και έκαιγε δυνατά .
Άγχος , αγάπη μα πάνω απο όλα ευτυχία και ανυπομονησία για το καινούριο .
Ποτέ δεν καθόμασταν ...
Όχι δεν αγαπώ το παρελθόν τους ανθρώπους του τότε νοσταλγώ .
Ένα καλοκαίρι που είχε κρατήσει μόνο 15 μέρες ή 3 χρόνια .
Αναρωτιέμαι πως μερικοί άνθρωποι ζουν κενοί απο συναισθήματα ,
πως αντέχουν στο να αλλοιώνονται στο καιρό .
Η φωτιά αυτή έσβησε , ούτε σπίθα δεν έχει μείνει μα ούτε και κάρβουνα αναμμένα
μόνο λίγη στάχτη που και αυτή θα χαθεί στον άνεμο , πεταλούδες γίναμε και πετάξαμε .
Δεν μ'αρέσει αλλά έτσι γίνεται μερικούς χωρισμούς δεν τους ξεπερνάς ποτέ .
Δεν αναφέρουμε στους χωρισμούς μιας απλής σχέσης .
Καινούργιες φωτιές έχουν ανάψει και οι φλόγες τους είναι πιο δυνατές .
Ίσως κάποια μέρα χαθούν και αυτές .
Έτσι είναι η ζωή , που λένε , γυρίζει ο τροχός ποτέ δεν μένει σταθερός .
Μα μέσα μου φοβάμαι οτι ζω κρυμμένη στις στιγμές .
